رواج ماشین‌های پرنده در آینده‌ای نزدیک؟

نشریه اینترنتی ووکس در پاسخ به این پرسش که آیا بالاخره شاهد تکنولوژی ماشین‌های پرنده خواهیم بود یا نه؛ جواب داده که جهان در دهه ۱۹۳۰ شاهد ماشین‌های پرنده بوده- و بنابراین بعید نیست دوباره این تکنولوژی را به دست آورد.

به گزارش اقتصاد پرس؛ از نشریه اینترنتی ووکس؛ در ۲۸ دسامبر سال گذشته، یک شرکت چینی به نام ای‌هانگ یک نقطه‌عطف مهم را تجربه کرد. آن‌ها یک پهپاد مسافربری کاملا بدون راننده و خودران را در اولین پرواز تجاری خود در گوانگژو به پرواز درآوردند. آن‌ها در واقع توانستند یک مسافر را بدون خلبان و با استفاده از ۱۶ روتور مختلف و تنها با یک باتری سوخت‌رسانی کنند. این یک وسیله نقلیه به‌مراتب کم‌سروصداتر- و البته سبزتر- از یک هلیکوپتر معمولی بود.

اگر بخواهید صحبت‌هایی که می‌کنید کمی مرموزتر و عجیب‌تر به نظر برسد (و نه نادرست‌تر، البته) می‌توانید بگویید که چین یک آژانس ماشین پرنده دایر کرده است. این ماشین شرکت ای‌هانگ البته قادر به رانندگی در جاده‌ها نیست، اما در عین حال قرار است یک نوع حمل‌ونقل هوایی باشد که استفاده از آن برای مردم عادی به آسانی گرفتن یک تاکسی است.

قبل از این‌که خیلی هیجان‌زده شوید، باید به شما هشدارهایی بدهیم. این خودرو تنها ۲۲ مایل حرکت می‌کند- و این در حالی است که هلیکوپترهای غیرنظامی از قبیل رابینسون می‌تواند باری مانند یک تانک را تا ۳۴۱ مایل حمل کند. خودروی ای‌هانگ تنها می‌تواند با حداکثر سرعت ۸۱ مایل در ساعت حرکت کند- و این در حالی است که همین رابینسون به راحتی می‌تواند به سرعت ۱۲۵ مایل در ساعت برسد و حتی در این حالت باری به وزن ۸۱۸ پوند را نیز حمل کند. و در حالی که خودروی ای‌هانگ نیازی به خلبان ندارد و تنها می‌تواند دو نفر را به عنوان مسافر حمل کند؛ رابینسون قادر به حمل سه مسافر (به علاوه یک خلبان) است. نتیجه این که خودروی ای‌هانگ با این که کم‌سروصداتر و سبزتر است و حتی ممکن است ایمن‌تر نیز باشد، اما تا کنار گذاشته شدن تدریجی هلیکوپترهای معمولی فاصله زیادی مانده، چه رسد به این‌که منتظر تعویض و جایگزینی ماشین‌ها با هواپیماهای بدون سرنشین باشیم.

با این حال، دیدن خودروهای پرنده ای‌هانگ و رقبایش- که دارند در اطراف گوانگژو و دیگر شهرهای دنیا پرواز می‌کنند- خوشحال‌کننده و هیجان‌انگیز است. پیشرفت‌هایی که مدام این موضوع را یادآوری می‌کنند که برخی از مهم‌ترین سؤالات در مورد آینده در مورد این نیست که چه چیزی از نظر تکنولوژیک یا حتی اقتصادی امکان‌پذیر است، بلکه سوالات در مورد آینده را پاسخ به این پرسش شکل خواهد داد که آن چیز آیا از نظر اجتماعی امکان‌پذیر و قابل پذیرش است یا نه!

در حقیقت اگر بخواهیم می‌توانیم دنیایی پر از ماشین‌های پرنده داشته باشیم. اما آیا واقعاً این را می‌خواهیم؟

انسان ۱۰۰ سال پیش به تکنولوژی ساخت ماشین‌های پرنده دست یافته بود. با این حال آن‌ها بعد از آن کجا رفتند؟

کتاب جی.استورز هال به نام «ماشین پرنده من کجاست؟» در محافل سیلیکون‌ولی- که نگران رکود فن‌آوری هستند- به یک اثر برجسته بحث‌انگیز و به شدت مورد علاقه تبدیل شده است. اما مهم‌ترین ویژگی این کتاب هنگام پاسخ دادن به سوال اصلی کتاب مشخص می‌شود: چرا هنوز ماشین‌های پرنده در شهرها دیده نمی‌شوند؟

پاسخ کوتاه این پرسش می‌تواند این باشد که ما آن‌ها را در شهرهامان دیده‌ایم. هال استدلال می‌کند که ما در اوایل دهه ۱۹۳۰ ماشین‌های پرنده کاربردی داشتیم. پیشگامان هوانوردی خوان دلاسیروا و هارولد پیتکایرن هواپیمایی به نام اتوجیرو ساختند که با این که هلیکوپتر نبود، ولی با یک روتور کار می‌کرد.اما شاید به این دلیل که برای بلند شدن به باند نیاز داشتند، کم‌کم از دور خارج شدند.

موانع اجتماعی دنیای ماشین‌های پرنده

مخترعان سعی کردند هواپیماها و هلیکوپترهایی بسازند که بتوانند به عنوان اتومبیل مسافربری نیز عمل کنند یا به راحتی توسط افراد عادی هدایت شوند. هال در این میان بسیاری از این تلاش‌ها را مرور کرده- که البته برخی از این طرح‌ها مشکلات فنی داشتند. اما هال می‌گوید که مانع اصلی برای عدم رواج خودروهای پرنده مشکلات فنی یا حتی هزینه‌ای نبوده و تنها با سه برابر هزینه یک ماشین لوکس می‌توان یک ماشین پرنده ساخت. هال می‌نویسد که مشکل اصلی این است که «واکنش‌های فرهنگی و دشواری‌های نظارتی در ترکیب با هم به این جریان آسیب زده‌اند». در واقع ترس احمقانه مردم آن‌ها را از پیگیری رویاهایشان باز داشته است و این امر در عدم رواج ماشین‌های پرنده پررنگ‌ترین نقش را داشته- و به احتمال زیاد در آینده نزدیک نیز مانع رواج این نوع وسایل نقلیه خواهد شد…